Arrival in the Netherlands as an asylum seeker with details-part1

When we decided to leave Iran with my wife, our liaison did not introduce us to two more options.
Finland or the Netherlands!
I knew at least a few Dutch footballers and teams, so we called him the Netherlands.
We really did not know anything about the refugee(asylum seeker) situation. Our perception was what we read in the news, but of course it was all negative. We thought we should live in tents and we had no amenities.
It is interesting to tell you, we even brought soap with us from Iran.
In the Netherlands you have to travel by train to a town called Emmen and from there there are buses that take you to a place called Ter apel.

When we got to Emmen, I told my wife to let us taste the pizza for the last time. Because we really did not know what awaited us.
There was a Domino dealership at the same train station and how delicious our last pizza was for us.

Anyway, we got on the bus and reached the main refugee camp. It took maybe 5 minutes from the bus station to the entrance of the camp, and how long it seemed to us.
When we arrived at the refugee camp, everything in our minds was cleared. The warm welcome from the staff there and their good food made us experience an indescribable calm.
After some administrative work, we were directed to the buildings inside the camp. In each entrance there were 4 rooms, a toilet, a bathroom and a kitchen, and of course, contrary to our expectations, clean.
One of these rooms was given to us, and except for one room where a Somali couple and children were, the other rooms were empty.
The next day we went to the office building to register our fingerprints and some initial questions, and the next day we were told to go to the permanent camp in Zutphen.

In deze post wil ik het hebben over het verhaal van naar Nederland komen.
Toen we besloten Iran te verlaten met mijn vrouw, heeft onze liaison ons niet kennis laten maken met twee andere opties.
Finland of Nederland
Ik kende in ieder geval een paar Nederlandse voetballers en teams, dus we noemden hem Nederland.
We wisten echt niets van de vluchtelingensituatie. Onze perceptie was wat we in het nieuws lazen, maar het was natuurlijk allemaal negatief. We dachten dat we in tenten moesten wonen en we hadden geen voorzieningen.
Het is interessant om te vertellen dat we zelfs zeep uit Iran hebben meegenomen.
In Nederland moet je met de trein naar het plaatsje Emmen en van daaruit gaan er bussen naar het plaatsje Ter apel.

Toen we in Emmen aankwamen, zei ik tegen mijn vrouw dat ze ons voor de laatste keer de pizza moest laten proeven. Want we wisten echt niet wat ons te wachten stond.
Er was een Domino-dealer op hetzelfde treinstation en wat was onze laatste pizza voor ons heerlijk.
Hoe dan ook, we stapten in de bus en bereikten het hoofdvluchtelingenkamp. Het duurde misschien 5 minuten van het busstation naar de ingang van het kamp, ​​en hoe lang het ons leek.
Toen we in het vluchtelingenkamp aankwamen, was alles in ons hoofd gewist. Het warme welkom van het personeel daar en hun goede eten deed ons een onbeschrijfelijke rust ervaren.
Na wat administratief werk werden we doorverwezen naar de gebouwen in het kamp. In elke ingang waren er 4 kamers, een toilet, een badkamer en een keuken, en natuurlijk, in tegenstelling tot onze verwachtingen, schoon.
Een van deze kamers is aan ons gegeven, en op één kamer na waar een Somalisch stel en kinderen waren, waren de andere kamers leeg.
De volgende dag gingen we naar het kantoorgebouw om onze vingerafdrukken te registreren en wat eerste vragen, en de volgende dag kregen we te horen dat we naar het permanente kamp in Zutphen moesten gaan.

در این پست می خواهم در مورد ماجرای ورود به هلند صحبت کنم.
وقتی تصمیم گرفتیم با همسرم ایران را ترک کنیم، رابطمان دو گزینه دیگر را به ما معرفی نکرد.
فنلاند یا هلند
من حداقل چند بازیکن و تیم هلندی را می شناختم، بنابراین او را هلند صدا می کردیم.
ما واقعاً چیزی در مورد وضعیت پناهندگان نمی دانستیم. برداشت ما همان چیزی بود که در اخبار خواندیم، اما البته همه آنها منفی بود. فکر می کردیم باید در چادر زندگی کنیم و هیچ امکاناتی نداشتیم.
جالبه که بگم حتی از ایران صابون هم با خودمون آوردیم.
در هلند باید با قطار به شهری به نام امن بروید و از آنجا اتوبوس هایی وجود دارد که شما را به محلی به نام تراپل می برند.
وقتی به اِمن رسیدیم، به همسرم گفتم اجازه بدهد برای آخرین بار پیتزا را بچشیم. چون واقعا نمی دانستیم چه چیزی در انتظارمان است.
یک نمایندگی دومینو در همان ایستگاه قطار بود و آخرین پیتزایمان چقدر برایمان خوشمزه بود.
به هر حال سوار اتوبوس شدیم و به کمپ اصلی پناهندگان رسیدیم. از ایستگاه اتوبوس تا ورودی کمپ شاید 5 دقیقه طول کشید و چقدر به نظرمان طولانی رسید.

وقتی به کمپ پناهندگان رسیدیم، همه چیز در ذهنمان پاک شد. استقبال گرم کارکنان آنجا و غذای خوبشان باعث شد آرامشی وصف ناپذیر را تجربه کنیم.
بعد از کمی کار اداری به ساختمان های داخل کمپ هدایت شدیم. در هر ورودی 4 اتاق، سرویس بهداشتی، حمام و آشپزخانه و البته بر خلاف تصور ما تمیز بود.
یکی از این اتاق ها را در اختیار ما گذاشتند و به جز یک اتاق که زوج و بچه های سومالیایی بودند، بقیه اتاق ها خالی بود.
روز بعد برای ثبت اثر انگشت و چند سوال اولیه به ساختمان اداری رفتیم و روز بعد به ما گفتند که به کمپ دائمی در زوتفن برویم.